9. Drama

Hallo allemaal!

“Sometimes it looks like everything is falling apart and all you do fails, but you have to stay strong. Night is always darkest before the dawn and your life is just the same – the hard times will pass, everything will get better and the sun will shine brighter than ever. Things happen for a reason. Every struggle in your life has shaped you into the person you are today. Be thankful for the hard times, they can only make you stronger.”

Dit verslag begint iets minder leuk dan de rest en is ook wat langer dan de rest. Er is namelijk heel wat gebeurd sinds ik terug ben van Grenada, vooral drama. Voordat we weggingen, waren er al bepaalde mensen die niet tegen ons praatten. Ze waren jaloers dat zij niet werden uitgekozen, en wij wel. Begrijpelijk, maar we kregen wel een beetje zo’n gevoel dat ze het ons niet gunden.

14 november kwamen we ’s avonds laat terug vanuit Grenada. Tijdens de reis terug naar huis kregen we het bericht dat we ons de volgende dag om 9 uur moesten melden in Halcyon bij het kantoor van Mr Jones. Wauw, dat was erg vroeg dachten we. Maar we dachten, dan gaan we vast de week evalueren en kunnen we dan weer terug naar huis om verder te slapen. We dachten dat we de rest van de dag vrij mochten nemen, omdat we zo hard doorgewerkt hadden in Grenada en veel eerder dan gepland al weer op St Luciaanse bodem waren verschenen. Helaas pindakaas, dat ging niet door, we moesten gewoon werken die dag, ze hadden namelijk nog wat andere projecten voor ons in petto. Toen stonden we weer met beide benen op de grond, weg uit het droom leven. Back to reality.

Deze keer was het onze taak om alle spullen in de 5 Sandals’ magazijnen te tellen. Ze wouden precies weten wat er in de magazijnen stond en wat er in het systeem stond. Na de eerste keer tellen waren er té grote verschillen, dus moest het allemaal opnieuw geteld worden. We kwamen er van alles tegen, oude banken, bedden, duikspullen, sleutelhangers, knuffels, enorm veel borden en bestek en ga zo maar door. Het meest opvallend waren de enorme hoeveelheden bestek, bekers en borden die er waren. Na wat rondvragen, kwamen we erachter dat ze vorig jaar bestek, bekers en borden voor een jaar lang moesten bestellen voor alle 3 de hotels. In dozijnen. Nou je raadt het al, dat ging niet helemaal goed. Op één of andere manier gingen de berekeningen niet allemaal goed, met als gevolg dat er nu voor 12 jaar aan bestek, bekers en borden staat. Kunnen ze in ieder geval even vooruit, haha.

Een week later, vrijdag 23 november 2012, kregen wij van Donna bericht dat we weer naar de originele kamerindeling moesten, aangezien Roel en Kate uit elkaar gegaan waren. Dat betekende, Franzi en ik weer naar beneden en Roel weer naar boven. Echter, we wouden allemaal niet verhuizen, aangezien het allemaal net zo leuk was. Vooral wou ik niet meer uit de master bedroom, plus het feit dat er muizen zitten op de onderste verdieping en daar al twee keer ingebroken is voelde ik me daar ook niet echt veilig. Ook Franzi en Roel wouden niet verhuizen. Roel vond het allemaal wel prima en wou graag een kamer voor zichzelf houden. Na een gesprek met Donna, was er een nieuw plan opgesteld vanuit Donna. Op maandag kregen we allemaal een email met de kamerwijzigingen. Donna wilde op elke afdeling een jongen, in verband met de veiligheid. Dus er moest sowieso iets veranderd worden op elke verdieping. De oplossing die door Donna was bedacht, Ryan moest verhuizen naar de kamer tegenover zijn huidige. Franzi en ik mochten blijven waar we waren. De twee jongens van hier tegenover naar de middelste verdieping. Kate in de bunker en Eileen en Ceci naar de onderste verdieping. Dit moest allemaal gebeuren vóór donderdag, dan moest iedereen verhuist zijn. De email bevatte nóg een mededeling: er zou een grote huisinspectie komen, dus kregen we 20 punten met dingen die we allemaal schoon moesten maken en op moesten ruimen. Al gauw begon de ellende.

Op de middelste vloer zaten 6 meiden, die erg goed met elkaar op konden schieten, dus die wouden niet uit elkaar. Wat deden ze nou, zonder eerst iets aan Ryan, Franzi of mij iets te vragen, ze schreven een email van 2 a4tjes naar Donna. Dat zij niet uit elkaar moesten en dat Ryan en ik alles krijgen wat we willen, Roel had ze ooit een keer uitgescholden. En er stonden nog allemaal andere verhalen in wat wij allemaal wel niet een keer fout hadden gedaan in de afgelopen 4 maanden. Allemaal erg schijnheilig. Met als gevolg, dat we een volgende email kregen met daarin het volgende: Aangezien ik veel klachten heb gekregen over het eerste bericht met betrekking tot de kamerindeling, heb ik nu een ander plan. Iedereen, maar dan ook iedereen, veranderd van kamer, verdieping én kamergenoot. Nou toen barstte de bom natuurlijk, want dat was wat niemand wou. Dat betekende dat ik Franzi kwijt raakte als kamergenoot. Plus ze hadden mij op de onderste verdieping geplaatst, in de bunker (de kleinste kamer van het huis, waar geen ramen in zitten). Toen voelde ik me toch wel een beetje genaaid. Het leek nu net of Donna wou laten zien van, nee hoor Kelly krijg niet alles wat ze wil, ik kan haar plaatsen waar ik wil. Het leek alsof ik gestraft werd. Iedereen had zich ook tegen mij en Ryan gekeerd, want ze gaven van dit hele drama ons de schuld. Alleen ons. Het werd zelfs zo erg, dat niemand meer tegen ons praatte en dat we allemaal roddels hoorden in het hotel over ons die helemaal niet waar waren. Het leek wel een echte soap serie, het ging van kwaad tot erger. Allemaal drama, wat er bijna toe leidde dat ik naar huis wou. Mijn ouders waren zelfs al zo ver, na mij 2 weken erg verdrietig gezien te hebben, om mijn ticket te verplaatsen en dat ik per direct naar huis zou gaan. Ik had zelfs al met mijn leraar overlegd, die was het er ook mee eens dat ik naar huis zou komen.

Franzi praatte nog wel met Ryan en mij, maar die was eigenlijk een beetje schijnheilig. Aangezien het niet eerlijk was dat alleen Ryan en ik de schuld kregen van deze hele situatie. Roel, Kate en Franzi waren er ook bij betrokken, vanaf het begin af aan. Ook zij wouden allemaal niet verhuizen. Het feit dat Ryan en ik onze monden open trokken, maakte ons de boosdoeners. Het was gewoon echt niet leuk in het huis, de hele situatie leidde tot een groot drama. Donderdag 29 november 2012, was de dag van de grote huisinspectie. Die avond daarvoor nog even een aantal dingen schoongemaakt, al hoe wel ik daar niet heel veel zin in had. Mijn kastjes opgeruimd, koelkast schoongemaakt en mijn kamer netjes gemaakt. Toen vond ik het wel weer genoeg, aangezien we een schoonmaakster hebben en die was net geweest. Het was jammer dat we nu ook onze verzameling lege flessen moesten opruimen, wat voor een enorme leegte zorgde. Rond half 4 kwamen Marcella en Donna naar het huis. Ze begonnen bij de onderste verdieping, wat allemaal vrij snel ging. Daarna de middelste vloer, daar waren ze nog al even bezig, aangezien zij het er allemaal helemaal niet mee eens waren en ze niet van plan waren om ook maar te verhuizen. Dit duurde meer dan een uur, met het gevolg dat ze de bovenste verdieping in 5 minuten geïnspecteerd hadden en wij niet met Donna en of Marcella konden praten. Wat leidde tot meer frustraties, want dat betekende dus écht dat ik naar de bunker moest. Wat ook wel weer heel raar was, aangezien Xhulio de grootste kamer voor zichzelf kreeg beneden. Wat in mijn ogen niet helemaal eerlijk was, na alles wat hij gedaan had. (Daar meer over later in dit verhaal). Na de huisinspectie zei Donna: Morgenochtend om 8 uur is het de tijd voor iedereen om te verhuizen, geen discussie meer mogelijk. Het gebeurd zoals het in de mail staat, en niet anders. Die was erg pissig na alle discussies met iedereen.

Ryan, Roel en ik toch maar beginnen met een beetje pakken, als het echt zo moest dan zou ik voor mijn laatste paar dagen dan maar naar de bunker. Ticket boeken en zo gauw mogelijk weg uit dat huis. Situatie bleef hetzelfde totdat Franzi een whatsapp berichtje kreeg op donderdagavond van Anna, dat ze heel graag met ons wilde praten. Prima, maar er viel weinig te praten, aangezien Donna zei dat er geen discussie meer mogelijk was. Na heel lang gepraat te hebben met een stuk of 8 interns zijn we tot een ander alternatief gekomen. Met iedereen overlegt, iedereen stemde in met het nieuwe plan. Een mail gestuurd naar Donna, die ook met het plan instemde. Volgende dag toch mensen die er niet blij mee waren, maar Donna gaf ons de keuze of iedereen verhuist of het laatste plan. Uiteindelijk is toch alles nog goed gekomen, alles is uitgepraat en mocht ik in mijn kamer blijven. Wat natuurlijk heerlijk was, aangezien ik nog 5 maanden te gaan had, vergeleken met de rest die ongeveer na een maand zouden vertrekken. Drie mensen hebben niet meer tegen Ryan en mij gesproken, maar dat kon me niet heel veel schelen. Ik kan niet vriendjes met iedereen zijn (al vind ik het niet leuk als mensen mij niet mogen, maar goed daar moet ik ook mee leren leven..) Voorlopig heb ik de mooiste kamer van het huis, als het goed is blijft dat zo voor de rest van mijn verblijf, dus dat zou erg mooi zijn.

Buiten het hele verhuis drama om, waren er nog een aantal dingen gebeurd die niet zo leuk waren. Er zijn namelijk 2 probleem jongens, die allééén maar problemen veroorzaken. Zo erg, maar ze werden maar niet ontslagen, het leek wel of ze alles konden doen, alles werd getolereerd, heel raar. In 1 van de jongens slaapkamer was drugs gevonden, buiten de 2 keer dat we in het huis zijn beroofd, zijn die 2 jongens op straat beroofd en er is 1 met een mes gestoken in zijn zij en wang met als gevolg dat hij naar het ziekenhuis moest, ze dronken elke avond tot ze helemaal dronken zijn, gingen soms niet naar hun werk, vielen in slaap tijdens hun werk, gaan eerder weg vanuit het werk omdat ze moe zijn, zijn zogenaamd ziek omdat ze in de ochtend een koude douche moeten nemen, ze geven een grote mond tegen alles en iedereen, zijn enorm verwend. Je kan het zo gek niet bedenken. Uiteindelijk na, in mijn ogen te veel, waarschuwingen is er 1 van de 2 ontslagen, gelukkig maar, want ze verziekten het voor ons. De ander die overbleef was zo enorm verwend, dat hij dan ook zijn werkster heel erg mist. Het is te zien dat hij een werkster heeft thuis, die alles achter zijn kont aan opruimt, hij laat alles slingeren, ruimt nooit iets op, kookt niet, drinkt en rookt alleen maar. Wordt kwaad als we er iets van zeggen, etc. Al met al, het is een verwend rot jong, zoals mijn ouders dat ook zo zouden omschrijven.

Toch was al deze drama nog niet genoeg. Op 2 december 2012 gingen Franzi en ik vroeg naar het hotel voor onze eerste duikles. Alle oefeningen in het oefen zwembad hadden we met succes afgerond, met als resultaat dat we diezelfde dag de zee op mochten om onze eerste echte duik te maken. Ik was best zenuwachtig voor de eerste duik, aangezien het klaren van mijn masker niet helemaal vlekkeloos ging. Plus het feit om onder water te zijn, vind ik ook wel een beetje griezelig. Gelukkig ging alles goed en had ik heel veel zin om mijn eerste duik te gaan maken. We hadden drie kwartier pauze voordat we ons klaar moesten maken. Dus waren we nog even rond gaan lopen en later nog even in de zon gaan liggen. Na een klein kwartiertje in de zon gelegen te hebben werden we weer naar binnengeroepen om ons klaar te gaan maken. Wat er daarna is gebeurd, kan ik mij niet meer herinneren. Franzi zei: “The last thing you said was; I am sooo hot”. En boem, toen viel ik neer, flauwgevallen. Het duurde allemaal best lang voordat ik weer bij bewust zijn was, te lang voor het goede zei de dienstdoende verpleegster. Ik was helemaal wit met blauwe lippen, aan het trillen en schudden en mijn ogen rolden alle kanten op. Ook hier weet ik niets meer van. Nog weer een paar keer weggevallen. Ze hadden me neergelegd en besprenkeld met water. Na dik een uur kon ik eindelijk weer zitten en kwam langzamerhand weer bij kennis. Ik moest wat eten en vooral veel drinken. Bloeddruk veel te laag, te lang in de zon, te weinig gegeten, niets gedronken die ochtend, de stress van afgelopen week en de nervositeit van het duiken; Allemaal factoren die meespeelden dat mijn lichaam het echt even niet meer trok. Met als gevolg enorme hoofdpijn, nekpijn, schouderpijn en misselijkheid.

Volgende ochtend gewoon op het werk verschenen, wat achteraf niet zo heel slim was. Ik trok het namelijk allemaal niet zo goed, dus hadden ze me die middag naar huis gestuurd. Als het nog een paar dagen aanhield, moest ik naar een dokter. En dat dokterbezoekje moest er komen, aangezien ik na 4 dagen nog enorme hoofdpijn had en de misselijkheid nog steeds opspeelde. Ik werd verwezen naar de Polikliniek, wat niet zo ver van ons huis vandaan is. Ze gaven me de tip om ’s ochtends vroeg te gaan, aangezien het dan nog niet zo heel druk is. Franzi ging gelukkig met me mee, zodat ik niet helemaal alleen was. Wij rond kwart voor acht ’s ochtends richting de Polikliniek, eenmaal aangekomen stond er al een enorme wacht rij, terwijl het pas om 8 uur open gaat. Je moet eerst betalen, voordat je überhaupt een dokter kan zien. Daar ging de eerste dollars al over de toonbank. Ik had maar liefst nummertje 18, wat geschreven stond op een stukje karton. Het was er niet echt schoon, het duurde allemaal erg lang, maar toch was het een hele ervaring. In de Polikliniek is een regel dat voordat je een dokter kunt zien eerst je bloeddruk moet worden opgemeten. Dus daar was het wachten eerst op, dat ging allemaal nog vrij snel (vrij snel in St Luciaanse begrippen, want het was inmiddels als 2 uur later). Bloeddruk iets aan de hoge kant, maar niets ernstigs. De dienstdoende verpleger, uit Cuba, vroeg wat er met me gebeurd was. Franziska vertelde het verhaal, waarop hij antwoordde: je moet ook niet alcohol gaan drinken in de vroege morgen voordat je in de zon gaat springen. Goed, die begreep het dus niet helemaal. Het punt was meer dat ik helemaal niets gedronken had haha. Op naar de volgende ruimte, waar enorm veel mensen zaten te wachten. Ook drie oude kereltjes (zie foto). Op dezelfde foto van die 3 mannetjes, zie je een soort muurtje. Achter dit muurtje wordt bloed geprikt. Nou ik zei gelijk al, NOOO WAY dat ze van mij bloed krijgen in die ruimte. Jakkes. Inmiddels weer 2 uur later kreeg ik eindelijk een dokter te zien. Wat testjes gedaan, wat allemaal niet uitte op iets ernstigs, gelukkig maar. Ik had een hersenschudding zei ze en moest vooral veel rust houden. Toch wou ze voor de zekerheid nog even röntgenfoto’s maken van mijn hoofd, schouder en nek aangezien ik daar veel pijn had. Wat ook niet gek is als je naar beneden valt op je hoofd. Eerst natuurlijk weer betalen en daarna wéér in de wachtrij. Al met al telden de uurtjes hard op. Het nemen van röntgenfoto’s gaat nog op de oude manier. Enorm veel kabaal, enorme machine die ze met de hand moeten besturen en op de goede plek neerzetten. Enorm harde bank. Niet echt topapparatuur. 8 foto’s en drie kwartier later stond ik weer op de gang. Wachtend op de uitslag, wat maar liefst nog een uur en een kwartier duurde. Daar kwam niets uit, dus mocht gewoon naar huis. Als het nog 2 weken aanhield moest ik naar het ziekenhuis voor een CT-scan. Ook moest ik bloedprikken, wat ik dus écht niet ging doen, niet in de Polikliniek. Ik zei dat ik het af zou wachten en anders naar het ziekenhuis zou gaan om bloed te laten prikken. Al met al, het was een culturele ervaring ten top en voor de volgende keer weet ik het, ik ga dan naar de privé dokter. Kost misschien meer, maar de verzekering dekt het toch. Daarna anderhalve week in bed gelegen om mijn lichaam wat rust te geven. Daarna was ik er weer helemaal bovenop en ben ik weer aan het werk gegaan.

Toch gebeuren er ook nog leuke dingen. Bijvoorbeeld de ouders, de zus + man van Ryan waren 10 dagen op vakantie in St Lucia. Ze verbleven in Halcyon, het kleinste Sandals hotel in St Lucia. Op dinsdag 11 december zouden we een eilandtour maken, wat er uiteindelijk niet meer van gekomen is. Als vervanging zijn we naar Castries geweest, daar wat souvenirs gekocht en gekeken voor een outfit voor het personeelsfeest wat er ook al aan zat te komen. ’s Avonds met ze uit eten geweest in ‘The Pier’, het restaurant gebouwd op de zee in Halcyon, waar ze lokaal eten serveren. Het was erg lekker en we hebben een erg leuke avond gehad. Het was leuk om Rye’s ouders te ontmoeten en we zijn ze ook heel erg dankbaar voor het diner dat ze voor ons betaald hebben. Een zeer geslaagde dag!

Vrijdag 14 december was het ‘Staff Kids Party’ in het hotel. Alle werknemers mochten hun kinderen meenemen naar het hotel. Er werd een heel buffet klaar gezet, met allemaal lekkere dingen, springkussens, de kerstman kwam langs en er werd vooral gek gedaan. Er kwamen echt veel kinderen op af. Ook niet gek, want ze krijgen hier al heel vroeg kinderen. De volgende dag was het aan onszelf om een feestje te bouwen. De daadwerkelijke ‘Christmas Staff Party’, met als thema rood en wit. Franzi en ik beide een rood rokje gescoord, een wit shirt erbij aan, hakjes aan en daar gingen we. Naar het personeelsfeest. Het was echt een super leuke avond, waar de drankjes erg vloeiden en waar veel geschud werd met de billen. Alle interns hebben ook een poging gedaan, wat toch aardig lukte. Het was super grappig om sommige personeelsleden te zien dansen, vooral managers en personeelsleden met hoge functies. Hier is het allemaal normaal om met je billen te schudden, maar toch kijk ik nu anders tegen sommige mensen aan nu ik ze heb zien dansen en gek doen. Dat zou namelijk nooit voorkomen in Nederland. Erg gelachen en het werd dan ook best laat, half 6 lagen we in bed na nog een kort bezoekje aan de stripclub. Wat niet zo’n heel groot succes was, arme meiden. Eenmaal thuisgekomen gelijk mijn bed ingedoken, alleen ik kreeg de slaap maar niet te pakken. Ben dan ook vrij snel weer uit bed gegaan, gedoucht, gegeten en wat gelezen. ’s Middags nog een poging gedaan, en gelukkig een uurtje kunnen slapen. De volgende dag erg moe, maar wel na een voldaan weekend.

Zaterdag ochtend hebben Ryan, Franzi en ik nog een tour gedaan; paardrijden in de zee. Het was erg leuk om weer eens een keer paard te rijden. En vooral erg gaaf om diep de zee in te gaan. Vier personen en 1 begeleider en onze paarden. Mijn paard heette ‘Big Man’, maar die houdt niet zo van de zee. Dus ik moest met een ander paard de zee in, genaamd ‘Spongebob’. Omdat iedereen van onze groep vaker had gereden, mochten we galopperen. Gelukkig maar, anders was het wel heel saai geweest. Door de zee geracet en verder de hele weg terug gegaloppeerd. De volgende dag heb ik het geweten, enorm veel spierpijn. Die spieren van mij zijn dan ook niet zoveel gewend, al helemaal niet meer gewend aan paardrijden. Het was wel erg leuk! Dus Lin, zodra ik thuis ben, moet die bosrit er toch maar eens van komen! ;)

Een week later stond er weer een feestje op de planning. Ditmaal had een butler, Benedict, ons uitgenodigd voor een ‘houseparty’. Daar zijn we dan ook heen gegaan met 5 interns. Het was een erg ‘lokaal feestje’, om het zo maar te beschrijven. Als enige blanken werden we natuurlijk aangestaard. We hebben er het beste van gemaakt, maar het was bij lange na niet zo leuk als de staff party van die week daarvoor.

Ik hoop dat jullie allemaal een leuke kerst hebben gehad en dat 2013 goed is begonnen voor jullie allemaal. Persoonlijk heb ik bijna helemaal geen kerstgevoel gehad, het is hier veel te warm, heb het gevoel dat ik nog steeds ergens in augustus leef haha. Maandag 24 december hebben we een kerstlunch gehad met Accounts en diezelfde avond hebben we met 8 interns een kerstdiner voorbereid. Het huis een beetje in de kerstsferen gebracht en de tafel netjes opgemaakt in hoeverre dat mogelijk was. Op het menu stond als voorgerecht een garnalen cocktail, wraps met ham en champignons en “fried bake”. Fried Bake is een soort gefrituurd brood, een Caribbisch gerecht gemaakt door Tricia. Als hoofdgerecht hadden we lasagne. En als nagerechten een St Luciaanse variant van de Tiramisu en chocolade mousse. Allemaal erg lekker en het heeft goed gesmaakt. Al met al toch nog een leuke dag gehad, met toch nog een klein beetje een kerstgevoel. De andere twee kerstdagen heb ik gewerkt, gewerkt en nog eens gewerkt. Wat resulteerde in wat extra vrije dagen voor de tijd dat Jordi op bezoek kwam! Want Jor is inmiddels geweest! Daar meer over in het volgende verslag.

Hoe gaat het daar in het koude kikker landje? Ben erg benieuwd hoe het met jullie gaat. Dus laat wat van je horen, dan is het net of ben ik een beetje bij jullie!

Liefs en een dikke knuffel,
Kel