3. De Heenreis

Hallo lieve lezers!

“You never know how strong you are, until being strong is the only choice you have!”

29 augustus 2012 was de dag dat het echt allemaal begon. Gelukkig toch het hotel nog kunnen bereiken op dinsdag en de bevestiging gekregen dat ik écht mocht komen en mijn stage kon gaan beginnen. Dus na een wat onrustige dag en nacht de laatste dingen ingepakt, Jor’s ouders uitgezwaaid die heel lief nog even gedag kwamen zeggen en afscheid genomen van onze huisdieren. Spullen allemaal in de auto gezet en waarna we (papa, mama, zus en zwager) om 15.00 richting Schiphol reden. Het leek allemaal wel of ik niet mocht vertrekken, eerst hoorden we ’s ochtends dat er een bom gesignaleerd was, waardoor er veel vertragingen en waarop eventuele annuleringen zouden volgen en vervolgens hoorden we dat er een gijzeling gaande was in een Spaans vliegtuig die met behulp van 2 F16 aan de grond is gezet, hectisch, maar wat achteraf allemaal mee bleek te vallen. Toch gingen we extra vroeg heen, zodat we ook nog een leuke middag met het gezin hadden. Vliegtuigen gespot, samen gegeten en nog even wat rondgelopen. Bah, de tijd brak aan om afscheid te nemen, iets waar ik echt niet goed in ben. Op dat moment dacht ik echt, waarom doe ik dit, ik ben zo gehecht aan mijn dierbaren, ik heb het zo leuk thuis, waarom moet ik nou gaan. Maar goed, even de tranen in overvloed laten stromen, paar keer slikken en dan toch in de rij gaan staan voor de paspoortcontrole. Laatste handkusjes en daarna zat ik achter gesloten deuren, mijn avontuur gaat beginnen!

Op Schiphol nog snel even een geurtje gekocht en een dikke reep Tolblerone en op naar de Gate. Na een uurtje vliegen landde ik op London Gatwick, waar ik de nacht doorgebracht heb in een hotel. Een erg luxe hotel, met een enorm bed! Alleen was het iets langer lopen dan verwacht. Op de site stond namelijk 5 minuten lopen vanaf Terminal North. Alleen had ik het ‘geluk’ dat ik uitstapte bij Gate 110, dus moest ik eerst 25 minuten lopen naar de douane, waarna ik nog eens 5 minuten moest lopen voor de paspoortcontrole en vanaf daar was het nog 5 minuten lopen naar het hotel. Dus het werden uiteindelijk 35 lange minuten, maar het kingsize bed maakte alles weer goed.

De volgende dag, 30 augustus 2012, begon vroeg. Mijn wake up call, genaamd mama, belde me om kwart over 7, zodat ik me in ieder geval niet kon verslapen voor mijn tweede vlucht die gepland stond voor 10.10. Douchen, aankleden, naar de ontbijtzaal en uitchecken. Door de douane, wat niet helemaal gesmeerd liep, want ik had weer eens iets niet zo slims gedaan. Ik had namelijk mijn luchtje, de vorige dag op Schiphol gekocht, in mijn handbagage koffer gedaan. Ze vroegen of ik vloeistoffen had, waarop ik antwoordde dat ik die niet had. En ja hoor, daar ging het alarm af. En hoppa, de koffer moest geheel op zijn kop, alles eruit en opnieuw er doorheen. Duurde allemaal heel lang, ik helemaal in de stress of ik dan wel genoeg tijd had om naar de Gate te lopen. Maar goed wat bleek nou, inderdaad dat geurtje, maar die vrouw snapte mijn situatie en begreep me helemaal en het kon iedereen gebeuren haha. Maar ik werd wel even aangekeken als een crimineel. Gelukkig zat de See Buy Fly tas er nog omheen, dus het geurtje kon gewoon mee naar St Lucia. Vervolgens liep het allemaal iets soepeler, nog even wachten tot mijn Gate nummer bekend werd, wat dichtbij bleek te zijn. Nog even wat problemen met het vertrekken, want de deur van het vliegtuig ging niet meer dicht, dus er moest eerst nog een technici bijkomen. Daarna kon de lange vlucht van 8,5 uur beginnen, ik op stoelnummer 27K aan het raam, een prima plek naast leuke mensen.

Het eerste woord dat in mij opkwam, nadat ik geland was op het internationale vliegveld van St Lucia, was WAUW! Het is hier echt geweldig, de omgeving is vooral groen en bergachtig, met overal palmbomen, kokosnoten en bananen. Het land heeft zelfs een tropisch regenwoud, met apen, slangen, rare vogels, planten en allemaal soorten fruit. Foto’s volgen in de komende weken/reisverslagen. Ik ben eerst vooral aan het genieten en alles in me op aan het nemen. Precies om 2 uur lokale tijd zijn we geland, gevolgd door een rit van 1,5 uur naar het hotel. Gedurende de rit vielen er bepaalde dingen erg op, het contrast arm / rijk is duidelijk te zien. Sommige mensen wonen onder dakplaten en wat hout en anderen wonen in de grootste stenen huizen. Dat hou je allemaal niet voor mogelijk. Verder veel reclame langs de weg, vooral Heineken wordt erg vaak afgebeeld, plus het lokale bier, genaamd ‘Piton’, wat ontwikkeld is door een Nederlander. Wat kunnen wij Nederlanders ook veel eigenlijk he hahah. Laatste dat opviel is dat de wegen niet zo goed zijn als in Nederland. Soms stopt de weg gewoon uit het niets en heb je een zandpad met allemaal dikke kuilen. Ook heb je soms een hek staan op 1 kant van de weg, want dan groeien er of planten doorheen of er is gewoon een deel weggezakt. Wel leuk om een keer te zien, maar dat er niet meer ongelukken gebeuren is echt een wonder. Het scheelt wel dat ze allemaal niet zo hard rijden, wat ook echt niet mogelijk is. Verder is het nog even wennen aan het dialect wat ze hier spreken, Creools, een mengseltje van Engels, Frans en hun eigen fantasie. De mensen hier zijn allemaal erg aardig, vooral de jongens hebben veel interesse voor blanke dames.

Mijn eerste indruk van Sandals was vooral dat het erg groot is. Ik werd opgevangen door 2 interns (stagelopers), een Duitse en een Luxemburgse, die mij mijn kamer hebben gewezen. Waar ook de bagageman kwam mijn spullen brengen die het niet kon laten om een opmerking te plaatsen: “I have never seen an intern before who had sooo many luggage as you have”. Ik vond het nog wel meevallen, een extra koffer had ik zo kunnen vullen haha. Daarna kreeg ik een rondleiding van Ryan, een intern uit Schotland, hebben we samen gegeten en heeft hij mij van alles uitgelegd over Sandals. Daaropvolgend zijn we naar het studentenhuis gegaan, waar ik volgende week dus ook naar toe verhuis. In dat huis wonen 17 interns, verdeeld over 3 verdiepingen. Alle interns zijn erg open en aardig. Ook het huis is mooi, gelegen in één van de rijkere gebieden van St Lucia. Verder heb ik heeeel erg geluk dat ik mijn eerste week in het hotel mag verblijven, alle andere interns zijn erg jaloers. Ik mag namelijk gebruik maken van alle faciliteiten (zwembad, strand, minibar, internet). Plus het feit dat ik mag ontbijten en dineren in de restaurants, alleen lunchen moet ik in de personeelskantine doen.

Na deze lange dag ben ik in bed gedoken, toch wel een beetje last van een jetlag, want ik werd om 9 uur Nederlandse tijd (St Luciaanse tijd 3.00) wakker en dan ook echt klaarwakker. Volgende morgen gaan ontbijten in 1 van de restaurants, erg goed en een lekker ontbijtbuffet. Wat wel grappig was, 2 jongens gingen ruzie maken om wie mijn bord naar mijn tafel ging brengen. Waarna ik ze maar even goed duidelijk heb gemaakt dat ik geen interesse heb voor beide mannen. Daar reageerden ze overigens goed op, want ze zeiden gelijk: “That’s fine, but we can become best friends!” haha. Vervolgens terug naar mijn kamer gegaan en geskyped met het thuisfront en vriendjelief. Vanmiddag hebben we ook nog even gezwommen met interns in een nabijgelegen zwembad. Voor morgen staat er op de planning dat ik langs moet komen bij de F&B manager die mij gaat uitleggen wat ik precies ga doen in de eerstvolgende 5 maanden. Ik ben erg benieuwd waar ik terecht kom en wat mijn taken gaan worden.

Ik denk dat het maar weer eens tijd is om te stoppen, aangezien ik al weer heel wat getypt heb.

Tot de volgende keer!

Liefs vanuit een warm en mooi St Lucia