5. De eerste maand

Hi there!

“Your present circumstances don’t determine where you can co, they merely determine where you start.”

Er is al weer heel wat gebeurd, dus de hoogste tijd om jullie weer een update te geven. Ik zit hier nu een maand en het bevalt me goed. Al mis ik het thuisfront wel, maar gelukkig is er skype dus ik blijf goed op de hoogte van wat er thuis gebeurd. Mijn skype staat dan soms ook roodgloeiend, wat resulteert in aardig wat skype uurtjes. Om een indicatie te geven, sinds 17 augustus (Jordi’s vertrekdatum richting Zweden):
- Jordi = 15 uur 43 min en 19 sec
- Pappie & Mammie = 11 uur 15 min en 8 sec
- Linda = 10 uur 6 min en 32 sec
- Alie & Wiep = 1 uur 47 min en 49 sec
- Eveline = 56 min en 36 sec
- Jildau = 33 min en 36 sec
- Loes = 28 min en 25 sec
- Ellen O. = 17 min en 19 sec
- Jack = 14 min en 8 sec
- Lisa = 13 min en 6 sec

Met Jordi gaat ook alles goed, inmiddels heeft hij al heel wat uurtjes gevlogen in een helikopter. Hij verwacht zelfs al binnen nu en een paar weken zijn eerste solo vlucht te maken. Dat gaat dus helemaal prima! Ben zo trots op hem. Ik zie nu ook een hele andere kant van Jor, normaal was een uurtje leren vaak al te veel gevraagd, terwijl hij nu dagen lang achter elkaar aan het blokken is. Hij weet natuurlijk nu waar hij het voor doet, dit is wat hij graag wil, dus hij zal er alles aan moeten doen. Het gaat hem goed af, want tot nu toe heeft hij al 5 examens afgerond van de 13, met respectievelijk 100%, 96%, 91%, 86% en 97%! Echt super goed! Ga zo door lief vriendje van me!

Thuis gaat het ook goed, hoor positieve berichten over de koersen. Mijn lieve zus doet het super goed, hopelijk wint ze nog een paar keer en wint ze het kampioenschap! Alle stallen zijn bijna bezet, wat een goed teken is. Ze zijn druk met de voorbereidingen voor de veiling, maar ze blijven er rustig onder. Hopen dat het een succes wordt op deze nieuwe locatie, ik heb er alle vertrouwen in dat het een super veiling wordt!

Na een week ben ik alweer verhuisd, ditmaal binnen het huis. We hebben namelijk een stelletje in huis, en die sliepen samen met een andere jongen op 1 kamer. Aangezien het de grootste kamer is in het gehele huis met het mooiste uitzicht, wouden Franziska en ik wel ruilen met dat stelletje. Zo gezegd, zo gedaan. Wij de hele reutemeteut naar boven gesjouwd en de kamer ingericht. Dit ging niet zonder slag of stoten, van alles viel uit elkaar en vooral de hitte was ondraaglijk. Zie je ons al lopen? Eerst met 20 paar schoenen 2 trappen op, dan 4 koffers met kleren, nog wat losse kleren en spullen, om vervolgens een bed naar boven te sjouwen. Pfoeh, dat was me toch wat. Hopelijk hoeven we dat niet vaker te doen, haha. Echter, dit moest binnen de muren van het huis blijven, aangezien we niet onderling mogen wisselen. We wisten ook zeker dat als we het zouden vragen, we nooit een goedkeuring zouden krijgen. Inmiddels woon ik nu 2 weken op de bovenste verdieping, wat me uitstekend bevalt. Grotere kamer, een enorm bed, 2 douches, balkon met prachtig uitzicht en het is er niet zo warm als de kamer beneden. Allemaal voordelen dus. De enige nadelen van de bovenverdieping zijn, dat we met 7 mensen een hele kleine koelkast moeten delen, dus dat is proppen geblazen. Plus het feit dat ik nu een kamer moet delen met 2 anderen, maar dat is niet echt een nadeel, we hebben het erg gezellig met zijn 3en. We hebben nu een mannelijke kamergenoot er bij, een Schot. Hij kan goed koken en kookt dus ook vaak voor mij en Franziska, erg handig hihi. Verder hebben we de kamer wat opgevrolijkt met roze tinten, zie foto’s, dus ik voel me er erg thuis.

Elke donderdag hebben we een internmeeting op het werk, alle 17 interns en onze training manager komen dan bij elkaar om belangrijke zaken door te spreken. Afgelopen donderdag kwamen er allerlei dingen ter sprake met betrekking tot ons gedrag. Er zijn namelijk bepaalde interns die nog volledig onder de invloed van drank naar het werk gaan om vervolgens in slaap te vallen of gewoon niets doen. Die mensen hebben een officiele waarschuwing gekregen, bij de 3e vlieg je eruit. Verder kwam er ter sprake dat de training manager of de internship coordinator binnenkort ‘onverwachts’ langskomen in het huis om te controleren hoe het er aan toe is. En je snapt natuurlijk wel, daar zaten we dan, allemaal met een geschrokken blik, omdat we natuurlijk geruild zijn van kamer, waar ze dan natuurlijk ook achter gaan komen. We hebben toen toch maar een wijs besluit genomen, en opgebiecht dat we verhuisd zijn, en uitgelegd dat dit toch wel echt de beste oplossing is blablabla. Ze waren niet eens boos, dus dat viel alles mee. De stress is nu wel weg voor mij, want ik voelde me toch wel een beetje opgelaten toen we gingen verhuizen. Wat nou als ze je voor zoiets ontslaan, dat zou wel gek zijn, maar toch dat wil ik echt niet. Mijn school ziet me aankomen: ‘ja ik ben ontslagen omdat ik niet in mijn eigen kamer sliep’, haha dat zou toch te gek voor woorden zijn. Maar goed, de trainingsmanager gaat nu overleggen met de internship coordinator. Nu was de internship coordinator gister hier in het huis, niet zo blij dat we al waren verhuisd, maar we weten nog niet wat de gevolgen zijn. Hopelijk kunnen we hier blijven en hoeven we niet weer de hele boel te verslepen. Ik hoop echt dat we hier kunnen blijven in ieder geval tot en met december, en dat ik dan tegen die tijd heel lief ga vragen of ik deze kamer mag houden voor de rest van mijn verblijf.

Vanwege een inbraak in ons huis was de internship coordinator hier. Binnen anderhalve maand is er al 2 keer ingebroken. De eerste keer waren er laptops en telefoons weg van de middelste verdieping. Ditmaal was het raak in de onderste verdieping (mijn originele verdieping), waar een IPAD, een tas en geld is gestolen. Dit allemaal terwijl we een security rondom ons huis hebben, maar die slaapt vaak dus zo veilig voelen we ons dus niet. En het gekke was nog, 2 interns zaten buiten met drank op, toen de inbreker kwam. Hij zei hallo tegen de 2 interns en liep verder, waarop de 2 interns gewoon hallo terug zeiden, niet beseffend dat het iemand is die hier niet hoort. Onbenullig, maar het is nou eenmaal gebeurd. Met als resultaat dat het hele huis zich niet echt veilig voelt. Er worden maatregelen getroffen met betrekking tot de security mannen. Dat zijn namelijk jonge jongens, die het helemaal niets interesseert, maar alleen hier zijn omdat ze geen ander werk kunnen krijgen. Dus dat schiet allemaal ook niet op. Dit hele gebeuren is dus ook een reden dat ik op de bovenste verdieping wil blijven, want op ons balkon kunnen ze sowieso niet komen, en de via de voordeur maakt te veel lawaai. Dus allemaal vingertjes bij elkaar en duim alsjeblieft voor me dat ik hier mag blijven.

Bios nummer 2, 3 en 4 zijn ook al geregistreerd. Ditmaal waren de films Step Up Revolution, The Bourne Legacy en The Possession aan de beurt. Wauw, Step Up, wat een mooie film – voorspelbaar, maar ongelooflijk goed gedanst. The Bourne Legacy was okee, vond de eerste 3 delen beter dan dit 4e deel, maar goed toch was het wel leuk. The Possession vond ik geen goede film, om het zo maar kort en krachtig te zeggen. Het grote voordeel aan de bios ook is, is de temperatuur, het geeft je de gelegenheid om echt even af te koelen, wat soms echt nodig is. (Verder zal ik ECHT niet klagen over het weer, sorry jongens dat jullie nu in de kou zitten, maar deze hitte is ook niet altijd alles, haha)

Op het werk gaat het ook nog steeds goed. Ik ben gevraagd om voor 3 weken een project uit te voeren, dus even geen bar werkzaamheden voor mij. Ik moest me op maandag 17 september 2012 meldden, om vervolgens te horen te krijgen wat het project zal inhouden. We zitten hier in St Lucia, dat ging dus niet helemaal volgens plan; niemand wist wat van een project af en of waar ik heen moest. Dus toch maar in de bar gewerkt. De volgende dag bleek er dus wel daadwerkelijk een project te zijn. St Lucia voert per 1 oktober btw in en ik moest er voor zorgen dat dat binnen het bedrijf geregeld werd. Mijn taak was om alle leveranciers (250) te bellen om te vragen naar hun btw nummer, wat nog al wat problemen opleverde. Ze spreken hier namelijk geheel ander Engels dan dat ik gewend ben, plus het feit dat ik niet echt een ‘telefoongesprekliefhebber’ ben. Ze spreken hier bijvoorbeeld met halve zinnen, zodat jij de rest van de zin mag raden. Ook hangen ze zomaar op als zij denken dat het gesprek over is. Ze zeggen hier geen doei, maar vaak is het okee en dan wordt de hoorn erop gegooid. De eerste telefoontjes bezorgden mij dan toch ook behoorlijk wat zweethandjes en vooral vraagtekens. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, je went eraan, op den duur weet je wat ze bedoelen en hoe je het aan moet pakken. Verder moest ik alle afdelingen binnen het hotel op de hoogte brengen van wat er gaande was, uitleggen wat btw is, wat de gevolgen zijn binnen het bedrijf en hoe ze vervolgens de rekeningen moeten uitschrijven en ontvangen. Op zich was het wel heel interessant, ik kreeg er 2 weken de tijd voor, maar dat was veel te lang. Dus vaak zat ik ook wat verveeld op kantoor, wat resulteerde in wat heen en weer gemaild met het thuisfront. Hier nemen ze namelijk overal erg lang de tijd voor, dus ze hadden ingeschat dat ik dik 2 weken nodig had, wat gerust ook in een week had gekund. Maar goed, ik zat wel prima in mijn kantoortje met airconditioning, koekjes en gezellige mensen om me heen. Ook hebben ze besloten om mij nog een weekje te houden, om er voor te zorgen dat alle rekeningen juist worden verstuurd en worden ontvangen, met de juiste gegevens. Het project is dus nog niet helemaal afgerond dus zit hier nog een extra week. Daarna ga ik weer terug naar de bar om daar mijn werkzaamheden te vervolgen.

Wat ik jullie de vorige keer helemaal ben vergeten te vertellen, is dat ik in het ‘Cheerlead team’ zit van het hotel. Elk jaar hebben ze een sportdag met verscheidene sporten strijdend tegen de andere 2 Sandals hotels. Elke week trainen we 2 keer 2,5 uur en volgende week is het dan zover. 6 oktober is het sportdag en om 9 uur hebben wij onze wedstrijd. Ik verwacht er niet al te veel van, al weet ik natuurlijk het niveau van de andere 2 hotels niet. Het is heel anders cheerleaden dan ik gewend ben, niet echt mijn ding. Ze houden hier namelijk erg van om met hun billen te schudden, dus dat is ook voornamelijk wat ze doen. Vanaf het begin af aan heb ik gezegd dat ik niet de geschikte persoon ben voor hun stijl, dus dat hoef ik dan ook niet te doen. Ik ben voornamelijk voor de stunts haha. Ik ben benieuwd hoe het gaat volgende week en een uitgebreid verslag zal dan ook in mijn volgende verhaal aan bod komen. Het houdt me in ieder geval bezig en heb wat andere werknemers ontmoet. Al zijn de meiden hier eigenlijk nog erger dan de mannen. Zo vroegen ze me namelijk op een dag of ik een man had, waar ik op antwoorde dat ik een vriend had. Volgende vraag was of hij van thuis was of van hier, ‘van thuis’. Daarna vroegen ze of ik hier ook een vriend had: ‘nee, ik heb een vriend thuis’. Waarop nog wat vragen kwamen, dat ze zo verbaasd waren dat ik hier geen man wou, dat ik 10 maanden zonder een man kon etc. En vooral de laatste opmerking bleef me bij: ‘ja wij hebben hier wel een stuk of 3 mannen waar we het mee doen, anders houden we het niet vol’. Nou ik sloeg zowat stijl achterover, de mensen zijn hier echt een beetje gek, laten we het daar maar bij houden haha.

Ook ben ik weer een excursie rijker, Anna, Laura, Franzi en ik hebben de sunset cruise gedaan. Wat betekende op een boot en hop hop de zee op om vervolgens de zon onder zien gaan onder het genot van champagne (champagne, en nog meer champagne) en versnaperingen. Het was erg gezellig, met allemaal andere mensen gezellig kletsen, foto’s maken en luisteren naar de live muziek gespeeld door een band.

Lieve lezers, het einde van dit verslag komt in zicht. Ik wil jullie heel erg bedanken voor alle positieve reacties! Dat jullie me allemaal volgen en steunen doet me erg goed, dat maakt het een stuk dragelijker en hoop dat jullie dat dan natuurlijk ook blijven doen!

Tot het volgende verslag,
Kel