7. Eerste bezoek

Lieve mensen,

“A sister is one of the nicest things that can happen to anyone, it is about having a best friend.”

Sorry sorry sorry, ik moet me schamen om zo lang niets van me te laten horen. Eerst kwamen Niels en Lin langs, daarna kreeg ik de kans om naar Grenada te gaan (een ander Caribbisch eiland), nu heb ik het super druk op mijn werk en werkt mijn gezondheid niet helemaal mee. Dus het schiet er telkens bij in om een verslag te schrijven. Maar hier ben ik dan eindelijk, met maar liefst 2 verslagen. De eerste over mijn eerste bezoekers en de tweede zal gaan over mijn belevenissen in Grenada. Ook het derde verslag zal snel volgen, aangezien er hier ook al weer heel wat is gebeurd.

23 oktober 2012 was het voor Lin en Niels tijd om te vertrekken richting St Lucia. Met de trein naar Schiphol, eerst vliegen naar London Gatwick, om de volgende dag verder te vliegen naar St Lucia. Ze zouden de volgende dag rond 4 uur aankomen (en ik stond natuurlijk om half 4 al te wachten). Na een iets minder geslaagde reis kwamen ze uiteindelijk rond half 5 aan in het hotel en kon ik ze in de armen vliegen. Wauw, wat een moment, mijn hart maakte een sprongetje. Ik was zo blij ze te zien, het voelt zo fijn om familie om je heen te hebben. De reis was voor Linda niet zo voorspoedig verlopen, in het vliegtuig moeten overgeven en tijdens de autorit naar het hotel. Erg sneu voor der, maar goed, ze was niet van plan om daardoor haar vakantie te laten verpesten. Ze werden ingecheckt in de lobby en een introductie werd gegeven met wat informatie. Ik was aan het werk op het moment dat ze aankwamen, dus ik moest eerst dat afmaken en werken tot 5 uur tot ik echt serieus tijd met ze kon doorbrengen. Dat heb ik daarna dan ook gedaan, ik mocht met ze mee eten in de Pub, waar we dus even goed konden bij praten. Moe van de reis en voldaan van het eten werd het voor Lin en Niels al snel bedtijd en werd het voor mij tijd om naar mijn eigen stekkie te gaan. Voordat ze aankwamen had ik nog een verassing ‘gemaakt’ in hun kamer. Een zogehete ‘room set up’ gemaakt, met bloemen uit eigen tuin. (Zie foto’s)

Diezelfde ochtend waren een paar interns gevraagd, waaronder ik, om figuranten te zijn in de fotoshoot. Er werden die hele week foto’s gemaakt, van het uitzicht, tot de kamers en van de bar tot en met de restaurants. Van alles moest en zouden foto’s gemaakt worden voor op de website, de brochures en andere folders. Ook al voelden we ons een beetje ongemakkelijk, het was toch ook wel weer een hele ervaring. Wij de make up in, er werden kleren voor ons uitgezocht en ons haar werd gedaan. Behandeld als echte modellen haha. Nou en daar gingen we naar buiten, opgetut en wel, om foto’s te maken rond het ‘kampvuur’. Dat midden op de dag, wanneer de zon super sterk is, ook nog rond vuur moeten zitten. Nou ik dacht dat ik weg smolt. Wat foto’s gemaakt, dan snel de schaduw in om niet te veel te zweten, om vervolgens wanneer de perfecte zon is weer vlug vlug terug te gaan naar onze plaatsen voor nog wat perfecte shotjes. Zo ging het een tijdje door, totdat ze het perfecte plaatje geschoten hadden. Door deze fotoshoots kon de tour die ik de volgende dag gepland had voor Lin, Niels en mij helaas niet doorgaan. Daarvoor in de plaats deden we een vergelijkbare tour op zaterdag, maar daar later meer over. De volgende dag moesten we rond 10 uur aanwezig zijn in het hotel, voor nog een dag fotoshoots, met van allerlei soorten setjes kleding. Nou Laura en ik met een koffer vol met kleren naar het hotel, niet wetend wat voor thema of wat voor soort kleding we mee moesten nemen. Gelukkig zaten er dingen tussen die ze konden gebruiken en konden we naar de visagist die ons haar en make up ging doen. Zes professionele modellen waren er aanwezig, 3 mannen en 3 vrouwen, een stuk ouder dan wij. Vandaag stond op de planning, fotoshoots in Toscanini’s (het Italiaanse restaurant) en Gordons (een finedining / luxe restaurant). Deze dag was het weer wat minder, wat resulteerde in lang wachten en uitloop van de geplande tijd om de fotoshoots te houden. Wachten, wachten en nog eens wachten. Zwaar leven hebben die modellen, haha. Na twee uur te hebben gewacht, konden we eindelijk naar buiten voor de eerste fotoshoot. Eenmaal in positie, begon het te regenen, dus hop hop allemaal weer naar binnen, nogmaals wachten om vervolgens na 5 minuten weer onze posities in te nemen. Een half uur later was de perfecte foto gevonden en konden we ons omkleden voor de tweede shoot. De tweede shoot was gepland in Gordons, ons luxe restaurant op de zee. We moesten dan ook chique gekleed. Deze shoot liep voorspoedig, na een half uur lang acteren waren we klaar. Allemaal erg leuk om eens van dichtbij mee te maken. Ik hoop dan ook dat we ooit de posters, folders en de website foto’s te zien krijgen. Dat is alleen nog even afwachten.

Vrijdag had ik een dagje vrij genomen, om de dag door te brengen met Lin & Niels. ’s Ochtends had ik eerst een ‘Creools ontbijt’, met alle werknemers van Accounts. Ze hadden allemaal iets gemaakt. Erg leuk dat ze mij hadden uitgenodigd om eens écht Creools eten te proeven. Het leuke was, Franzi mocht ook mee. Wij ’s ochtends vroeg naar het hotel om te ontbijten. Het ene was lekkerder dan het andere, en weer het andere was zalig, alsof er een engeltje op mijn tong pieste. Al met al een geslaagd ontbijtje, met heel wat nieuwe dingen op mijn lijstje van ‘vreemd buitenlands eten’. Een paar voorbeelden:
- Bake: een soort deeg is dat warm gemaakt wordt en waar je van alles in stopt, vis vlees aardappels etc.
- Coco tea: lijkt op chocolademelk, maar dan heel anders.
- Fishcake: de woorden zeggen genoeg. Erg lekker!
- Sweetcorn: maïs gebakken in een bananenblad.

Daarna naar Lin & Niels, vond ze bij het rustig gelegen zwembad. Werknemers van Sandals mogen niet gebruik maken van de faciliteiten, dus moesten we verkassen naar het strand. Na tien minuten eindelijk een plaatsje gevonden in de schaduw. Lekker dobberen in het water, lunchen, zonnen en nog maar weer eens een sprong in het water maken. Heerlijk, een dagje niets doen. Dit dagje niets doen was van korte duur. Er kwam een man naar ons toe en vroeg of we ook op een soort van waterstoel wouden, zo’n stoel achter een speedboot. Daar zagen we de lol wel van in, dus daar gingen we. Racend over het water; lachen, gieren, brullen geblazen! Eenmaal afgezet, kwamen we langs de watersport tent. We konden het niet laten om te vragen hoe, wat en wanneer we een keer konden waterskieen. Nou dat kon direct, hop hop hop, het water op. Eerst Linda, goede pogingen, zelfs een paar keer kunnen staan. Voor mij hetzelfde geval. Geen waterski natuurtalenten, maar goed we hebben toch een poging gewaagd. Toen kwam Niels, eerste keer viel hij gelukkig ook. Daarna, stond hij vrijwel gelijk en ja hoor, hij moest even opvallen, een heel stuk heeft hij afgelegd op het water inclusief een bocht. Hij deed het super voor de eerste keer! Al met al was het dus toch nog een actieve dag.

Deze actieve dag was nog niet ten einde, want toen ik thuis kwam vroegen ze of ik mee wou naar de ‘streetparty’. Elke vrijdag avond hebben ze hier straatfeesten. Van horen zeggen, wist ik hoe het er een beetje aan toe ging, maar in werkelijkheid is het toch altijd anders. Je weet niet wat je ziet, enorm veel mensen op een hoopje. Plus de manier van dansen, is toch wel heel wat anders dan dat wij gewend zijn in Europa. Hier dansen ze voornamelijk met hun bips. Het lijkt wel alsof ze aan het seksen zijn, zo apart. Heel gek. De dansbewegingen waren niet nieuw voor mij, daar had ik al kennis mee gemaakt tijdens de trainingen voor het cheerleaden. Maar om nu zoveel mensen bij elkaar dit te zien doen, was toch wel opzienbarend, ook een beetje afstotend. Er ging een nieuwe wereld voor me open, die ik niet graag wil betreden haha. Ik vond het dan ook niet heel erg leuk. Het was wel gezellig met de andere interns, maar doe mij maar een lekker gezellige discotheek of kroeg. Het is wel iets wat je mee moet maken, totaal andere wereld dan ik gewend ben. Of ik snel weer een keer zou gaan dat weet ik niet, dat zal wel zijn als Jordi komt, om het hem te laten zien.

Na maar een paar uurtjes te hebben geslapen, ging om 6 uur alweer de wekker. Voor zaterdag 27 oktober 2012 stond de ‘Soufrière Adventure Tour’ gepland. Om 8 uur vertrokken we richting Soufrière, Soufrière is een plaatsje in het zuiden van St Lucia, een vissersdorpje. We gingen op een boot, je raadt het misschien al, maar dat was niet helemaal lekker voor Lin, ze werd dan ook zeeziek. Eenmaal aan wal, ging het langzamerhand weer wat beter met der. De eerste stop was bij de ‘Botanical Gardens’. De Botanical Gardens is een erfgoed wat bestaat uit zo’n 2000 hectare land, ooit in 1713 door Lodewijk XIV verleent aan drie Franse broers (Devaux) in erkenning van hun diensten voor Frankrijk. Nog steeds is het landgoed eigendom van nakomelingen: Joan DuBouley Devaux, die de tuinen onderhoudt. Schitterende bloemen in allerlei kleuren stralen je tegemoet. Bomen en paden die leiden je tot een natuurlijke kloof, de ‘Diamond Waterfall’. Gele, groene en paarse tinten lichten op als het felle zonlicht erop schijnt. Daarna was het tijd om naar de modderbaden te gaan, ‘The Sulphur Springs’: “This is where nature gets dirty”. Zodra we uitstapte kwam de onaangename geur ons al tegemoet, de geur van rotte eieren en zwavel. Bah! Eerst moesten we ons onderdompelen in een bad, een bad van maar liefst 65º Celsius, halleluja dat was me toch een opgave. Ten tweede moesten we ons helemaal insmeren met kleverige klei om ons vervolgens te laten opdrogen. Het schijnt je poriën te reinigen, door alle mineralen die er inzitten. Wat kiekjes gemaakt en ja daar gingen we weer, in het hete water om ons af te spoelen. Ditmaal was Niels een beetje het watje, door zijn verbrandde benen trok hij het echt niet om nog een keer in dat bad te gaan. De twee stoere Hamminkjes wel hoor, hoppa, daar gingen we. Heet, heet, heet, heet. Na ons afgespoeld en afgedroogd te hebben voelden onze huidjes als babybilletjes, heerlijk zacht. Daarna was het tijd om te lunchen, wat we deden in een erg leuk hotelletje, met een prachtig uitzicht. Uitzicht op de twee Pitons, dé vulkanen van St Lucia, tevens de twee hoogste bergen van het eiland. Tijd om weer terug te keren naar de boot, Lin rennend naar haar plaats om weer te gaan liggen. Halverwege een stop gemaakt om te gaan snorkelen. Niet hele bijzondere vissen gezien, maar het was in ieder geval een verfrissende duik! Rond half 5 waren we weer terug in het hotel. Aangezien ik geregeld had dat Lin & Niels 24 uur per dag roomservice konden bestellen, wou ik daar natuurlijk ook even van profiteren. Franzi liet deze kans ook niet schieten. Om 5 uur was Franzi klaar met werken en kwam ook naar de kamer van Lin & Niels. Even een spelletje gedaan, en vervolgens onze maaltijden besteld. Er werden maar liefst 7 hoofdgerechten gebracht en 5 toetjes, wat zullen ze wel niet gedacht hebben haha. Zo veel, voor maar 2 mensen (aangezien wij daar niet mogen eten, dus tijdens de bezorging ons even hebben schuil gehouden in de badkamer). Al met al een zeer geslaagde dag!

Die nacht, die daarop volgde, had nog iets voor ons in petto. De klok is namelijk een uur achteruit gegaan. Het tijdsverschil tussen Nederland en St Lucia is nu nog maar 5 uur, in plaats van 6. Dat scheelt toch een hele hoop, al is het maar een uurtje. Het verschil is duidelijk te merken. In St Lucia veranderen ze de tijd niet, dat zou hier niet goed komen denk ik, haha. Dus vanaf nu 5 uur verschil!
Zondag 28 oktober, weer vroeg uit bed. Ik moest namelijk werken van 7 tot en met 12, in de Culinary Desk. Linda en Niels ook even kennis gemaakt met Sherri, mijn begeleidster in CD. Zij is echt geweldig! Binnenkort gaat ze zelfs voor mij en Franzi koken! De rest van de week moest ik gewoon werken, dus kon ik alleen in de avonduurtjes bij Lin & Niels zijn. We hebben vooral veel spelletjes gedaan, wat er toe leidde dat ik weer moest afkicken haha. Dinsdag had ik een verassing voor ze in petto, een luxe etentje in Gordon’s, wat normaal $140 per stel kost, mocht ik gratis weggeven aan mijn dierbaren. Netjes gekleed gingen ze naar het eten, eten in een restaurant gebouwd op de zee. Een leuke ervaring, al was het eten niet heel speciaal, zeiden ze achteraf. Woensdag was ik nog een dagje vrij, de dag voordat ze weer naar Nederland zouden gaan. Franzi, Ryan en ik via Gros Islet, een wandeling over het strand om zo het strand van Sandals via een andere kant te bereiken. Zodat we niet via de lobby of de personeelsingang hoefden. Alvast op het strand liggen, wachtend op Lin & Niels. Die hadden die middag een afspraak in de Spa, ze werden lekker gemasseerd! Stiekem was ik wel een beetje jaloers op ze. Nog even wat gedronken in hun hotelkamer en daarna weer naar huis gegaan.

Aangezien Lin zich de hele week niet helemaal top fit voelde plus het feit dat de reis van het hotel naar het vliegveld zo ontiegelijk lang duurt, had ik besloten om een vervroegd verjaardag/kerst cadeau te geven. Namelijk, een vlucht met de helikopter vanaf het kleine vliegveld naar het grote vliegveld! Een vlucht van zo’n 10 minuten, waarbij je het gehele eiland kan zien vanaf de lucht. Ik geloof dat ze het erg leuk vonden, dus mijn verassing was geslaagd! Alhoewel Lin ook tijdens deze kortdurende vlucht een beetje misselijk werd, het scheelde in ieder geval wel heel veel tijd met de busreis!

Het is moeilijk om gedag te zeggen, dat gevoel went nooit en ik blijf er ook altijd slecht in. 1 november was het weer de tijd voor Niels en Lin om terug te keren naar huis. Erg jammer, had graag bij ze in de koffer gesprongen om een reisje naar Nederland te maken. Helaas is het voor mij nog lang niet de tijd om terug te keren naar ons koude kikkerlandje. Traantjes weggepinkt, tandjes op elkaar en verder gaan. Er is nog zoveel te beleven en te bekijken dus ik hoef eigenlijk niet te balen dat ik hier nog heel lang verblijf, maar op zo’n moment is dat moeilijk te bevatten. Ik ben heel blij dat ze langs zijn geweest, dat had ik echt even nodig. Nu kan ik er weer met frisse moed tegen aan.

Liefs en een dikke knuffel,
Kel