11. Update

Hallo vrienden, familie, kennissen, klasgenoten, collega’s en iedereen die dit leest!

“Though miles may lie between us, we are never far apart, for friendship doesn’t count miles, it’s measured by the heart.”

Donderdag 30 mei 2013. Het is kwart over 7 ‘s ochtends, de rest slaapt nog en ik zit lekker, in het zonnetje, op mijn balkon naar de zee te staren. Op zulke momenten kan je alleen maar genieten van alles wat je overkomt en inzien wat voor goede keuze dit is geweest en de mooie vriendschappen die zijn ontstaan waarderen. Gooh, wat zal ik jaloers zijn als ik dit over een aantal jaar teruglees.

Januari en februari waren maanden van komen en gaan. Veel interns vertrokken en er stonden nieuwe interns klaar om te komen. Ik moest dag zeggen tegen een heel aantal interns. In het vorige verslag kon je al lezen dat Anna, Laura en Franzi weg waren gegaan. Roel was de vierde, hij vertrok op 14 januari 2013 weer terug naar ons koude kikkerlandje. Daarna ging het allemaal heel snel. Twee weken later ging de rest weg. Op 31 januari en 1 februari gingen er maar liefst 8 interns weg (Ryan, Ceci, Razvan, Xhulio, Aruna, Tricia, Stephanie & Melanie). Wat resulteerde dat er nog 3 overbleven, namelijk Eileen, Kate en ik. Aangezien Kate met een lokale bewoner verkering heeft is zij nooit thuis. Dus voor een aantal dagen waren Eileen en ik alleen in dit enorme huis. Dat was toch wel een beetje griezelig, met alles wat er wat gebeurd in ons achterhoofd. Maar goed, al snel kwamen de nieuwen aan.

Aangezien Ryan was vertrokken, hebben ze mij aangesteld als “Intern Liaison”. Ik moet er voor zorgen dat als er nieuwe interns komen dat hun bed opgemaakt is, dat ik ze verwelkom bij aankomst, met ze eet en ze rondleidt. Daar stond ik nog even voor een verassing, aangezien er een jongen van de oude groep zo leuk dacht te zijn even zijn verdieping op de kop te zetten voor dat hij vertrok. 1 hele dag samen met Eileen die verdieping opgeruimd en proberen schoon te maken, zodat de nieuwe interns in ieder geval in een ‘huis’ aankwamen. Verder moet ik er voor zorgen dat iedereen hun cheque op tijd krijgt en als er problemen zijn kunnen ze bij mij terecht. Op zich wel heel leuk, ik kan namelijk dan goed eten in 1 van de restaurants als er nieuwe interns komen.

Het was dan al zo ver op 4 februari 2013, Kelvin en Emily, beide uit Hong Kong, de eerste twee van de nieuwe groep die aankwamen. De volgende dag kwamen er nog 2. Cavelle, uit Trinidad, kwam rond 16.00 uur aan. Netjes op tijd, samen wat gegeten en haar naar huis gebracht. Ik had namelijk genoeg tijd, aangezien Nadia, uit Luxemburg, pas ’s avonds rond 18.30 uur aan zou komen. Helaas liep dat niet van een leien dakje, en zat ik vervolgens een paar uur op haar te wachten aangezien haar vliegtuig vertraging had. Uiteindelijk kwam ze rond 20.45 aan, snel een hapje gegeten en naar huis. Ook de volgende dag kwamen er nog nieuwe interns aan, namelijk Tal en Jolize. Ze zouden rond dezelfde tijd aankomen, maar ook dit ging weer niet zoals gepland. Eerst kwam Jolize, uit Zuid-Afrika nu al 6 jaar woonachtig in Abu Dhabi, aan. En wij wachten op de volgende. We begonnen wat te praten, had haar al een kleine rondleiding gegeven. Totdat we het op een gegeven moment kregen dat ze met meerdere interns in het vliegtuig zat, dat ze er een paar had ontmoet en dat ze allemaal naar La Toc gingen. En de naam Tal kwam haar erg bekend voor. Ik bellen naar La Toc, en ja hoor, Tal uit Israel was met de bus naar La Toc gegaan. Er ontstond verwarring voor Tal aangezien 1 papier La Toc zei en de ander Grande. Zij op een taxi gezet en naar de Grande gestuurd. Dus ook dit liep wat meer uit dan gepland. Vanaf dit moment klikte het al heel goed tussen ons drieën en zijn we nog steeds dikke vriendinnen. Het lijkt wel alsof we elkaar al jaren kennen.

7 februari 2013: Eileen’s verjaardag. Dit hebben we samen gevierd in het Italiaanse restaurant van Sandals, genaamd Toscanini’s. Ik had als verassing er voor gezorgd dat ze een kaarsje in haar dessert zouden stoppen en Happy Birthday op haar bord zouden schrijven. Ook hebben we allemaal gezongen voor haar. Ze was erg verast en haar toch nog een beetje een verjaardagsgevoel kunnen geven.

De laatste 3 interns kwamen aan op 14 februari, Gido, Glen en Kirsten. Alle 3 uit Nederland. Op zich een beetje jammer. Aangezien ik naar de andere kant van de wereld ben gekomen om nieuwe culturen te ontdekken en niet om mijn eigen cultuur te zien. Het maakt me nu niet zo veel meer uit, aangezien er nog genoeg andere culturen te ontdekken zijn en ze allemaal erg gezellige en leuke mensen zijn! We zijn gezamenlijk uit eten geweest op 16 februari om iedereen een beetje in te luiden en een hechte band te ontwikkelen. Het was een erg geslaagde avond bij “Spice of India”. Waarna Eileen vervolgens is vertrokken op 18 februari. Voor die tijd was het even genoeg met het komen en gaan van interns.

Verder is in januari een eind gekomen aan mijn tijd in Accounts. Het was tijd om verder te gaan en nieuwe dingen te leren. Al moest ik eerst nog even 3 weekjes terug naar de Culinary Desk. Eind januari werden alle menu’s van de restaurants vervangen. Ik moest dan ook nieuwe menu’s maken, uitprinten, lamineren en knippen. Enorm veel werk, simpel en dom werk, maar het was wel even leuk om te doen. Na een tijdje begon het wel wat te vervelen. Vooral mijn handen gingen zeer doen van al dat geknip. Het ergste was dan ook, toen ik dacht dat ik klaar was, hadden ze een fout gevonden in 1 van de menu’s, dus kon ik weer opnieuw beginnen. Heel fijn. Haha. Heb het enorm naar mijn zin gehad in de Culinary Desk met Sherri, wie echt een vriendin van me is geworden! Ik kreeg dan ook een uitstekende beoordeling van haar.

Vanaf 3 februari ben ik begonnen in de Sales afdeling. Het was eerst wel even wennen. Ik kon niet meer mijn dagelijkse rondjes lopen. Zodra ik al naar de deur keek vroegen ze waar ik heen ging. Aan het begin dacht ik, hoe ga ik mijn tijd hier overleven. Aangezien ze mij de eerste dag leerden hoe ik moest kopiëren en plakken in Word, SERIOUSLY? Ja echt serieus. Achteraf viel het allemaal heel erg mee en heb ik het enorm naar mijn zin gehad in de Sales afdeling. De mensen met wie ik werkte waren allemaal erg behulpzaam! Heb dan ook echt laten zien dat ik wel wat hersenen in mijn hoofd heb en dat ik tot meer in staat ben. In de Sales afdeling waren de volgende mensen: Chris, de jongen met wie ik altijd grappen uithaal en die dat ook bij mij doet. Stacey, heeft mij geleerd hoe ik met mijn kont moet schudden en die mij er uit vind zien als een pop die ze vroeger altijd zo graag wilde hebben. Lisa, een leuke vrouw van 39 die mij het hele eiland laat zien en die mij haar kleine zusje noemt. Zij begeleidt de evenementen, heb dan ook het een en ander van haar geleerd. Keitha, de supervisor in de Sales afdeling die na een tijd toch door had dat ik wat slimmer was dan de gemiddelde St Lucian. Ze noemde mij dan ook: “You are a beauty with brains!”. Erg lachwekkend allemaal. Dan hadden we nog een aantal HTP’s, dat zijn lokale stagiaires die geen werk kunnen krijgen gelijk na de hogere school, maar hier dan wel een certificaat kunnen halen. Die zijn over het algemeen niet al te slim en het kost veel tijd en moeite om ze iets te leren, wat bij mij soms leidde tot frustraties. Ook daar heb ik van geleerd. Dan als laatste, Nadia, de Salesmanager. Een erg typische vrouw, ze weet wat ze doet en waar ze mee bezig is. Veel zullen haar niet de aardigste vinden, maar ik kon toch goed met haar opschieten. Een vrouw van wie je veel kunt leren.

In tussentijd had ik te horen gekregen dat er nog een project op een ander eiland aan zat te komen. Ditmaal was het Turks & Caicos, een eilandje rechts onder de Bahama’s. In januari hoorde ik er al dat er een kans was om daar naar toe te gaan, nou daar zei ik natuurlijk geen nee tegen. Dit keer ging het alleen niet zo makkelijk en snel als met Grenada. Nu moest ik een paar keer op en neer naar Castries om van alles geregeld te krijgen. Ik had een brief van goed gedrag nodig van de politie, mijn ‘fingerprints’ moesten gemaakt worden en ik moest er voor zorgen dat ik 4 pasfoto’s + een kopie van mijn paspoort waren ondertekend door ‘The Justice of the Peace’. Nou haleluja, op naar Castries, omdat ik het zo leuk vind. (NIET DUS). ’s Ochtends vroeg vertrokken, met in de hoop rond de middag terug te zijn om de rest van de dag op het strand te hangen. Nou dat ging niet je van het. Eerst naar Rodney Bay, om pasfoto’s te maken, dat ging allemaal nog wel vlotjes. Daarna met het openbaar vervoer naar Castries, op zoek naar het politie kantoor. Na een aantal keer gevraagd te hebben hadden we eindelijk het politie kantoor gevonden, wat gelegen is in de middle of nowhere. Hup naar binnen, maar binnen 3 seconden stonden we weer buiten, we waren niet op het goede adres. Blijkbaar moesten we naar de plek waar we normaal gesproken ook onze paspoorten afleveren in verband met onze werkvergunning. Gelukkig was ik bekend met die plek en konden we daar rechtstreeks heen. Eenmaal daar aangekomen, zeiden ze dat ik naar het politie kantoor moest (waar we dus net vandaan kwamen) om fingerprints te krijgen, anders kunnen ze geen verklaring van goed gedrag aanvragen. Heel fijn. Weer terug naar het politie bureau voor fingerprints, dat ging niet helemaal vlekkeloos aangezien mijn gehele hand telkens niet overeen kwam met mijn losse vingers. Dus dat duurde al met al meer dan een uur. Daarna weer terug naar dat andere gebouw en vertelde ze me vervolgens dood leuk dat ik dan eerst mijn pasfoto’s moest laten tekenen door de Justice of the Peace. Op zoek naar deze man, een erg oude man die voor een kerk op een stoeltje zit met een kartonnen bordje naast hem waarop staat dat hij de Justice of the Peace is. Nou goed, weer een hoop geld uitgegeven voor die handtekeningen. Vervolgens weer terug naar het kantoor, toen was het uiteindelijk goed, alleen moest ik volgende week terug komen om het op te halen. AARGH, was ik dus nog niet klaar met al dit, wat al ongeveer een hele dag duurde. Nou goed, de daarop volgende week gebeld, en ze zeiden dat het klaar was. Ik erheen, in mijn eentje naar Castries (NIET AAN TE RADEN), achterna gezeten door 3 vieze kerels, om vervolgens te horen dat het nog niet klaar was. Ja de communicatie is hier niet helemaal zo als die hoort te zijn. Gelukkig moest 1 van de management trainees de week daarop naar Castries om de zijne op te halen, en was hij zo vriendelijk om die van mij dan ook gelijk op te halen. Dus ik hoefde niet weer naar Castries.

We wisten verder dan ook nog niets, wanneer we weg zouden en of we wel weg zouden. De overheid in Turks & Caicos is wat strenger dan alle andere eilanden. Februari en maart gingen voorbij en we hadden nog niets gehoord. Wat belletjes gepleegd, heel veel gezeur en gezeik want nu bleek het dat Donna er niets van wist, dus was het twijfelachtig of ik wel kon gaan. Ergens eind maart belde Donna mij op of ik naar haar kantoor kon komen. Ze vertelde dat het hele Turks & Caicos verhaal een beetje vaag was. Ik kon nog steeds er voor kiezen om heen te gaan, maar ze wisten nog steeds niet of de werkvergunningen zouden worden geaccepteerd. Ze vertelde dat als we gaan op 8 april zouden vertrekken of 15 mei. Nu gaf ze mij de keus of ik nog wilde gaan. Dit was toch een best wel zware keus. Natuurlijk wilde ik heel graag heen om nog een eiland te zien. Maar aan de andere kant, als ik niet zou gaan, mocht ik de maand april in de “Soon Come Back Desk” werken, om aan mijn scriptie te werken. En als we niet op 8 april zouden vertrekken, betekende het dat we op 15 mei weg zouden gaan en dan had ik mijn vlucht naar huis gemist. Na goed overleg met Donna hebben we besloten dat ik niet meer zou gaan. Aangezien het precies hetzelfde werk is als wat we hebben gedaan in Grenada. Toch wel erg jammer, maar in dit geval koos ik voor mijn school. Uiteindelijk is het een verstandige keus geweest, want tot op de dag van vandaag zijn ze nog niet vertrokken.

Dat gesprek heeft er toe geleid dat ik vanaf 1 april 2013 mocht werken in de “Soon Come Back Desk”. Dat is een receptie voor mensen die hun volgende vakantie met ons willen boeken. Deel van deze afdeling is het ‘loyalty program’ van Sandals. Daar wordt er voor gezorgd dat de terugkomende gasten bloemen en lekkernijen in hun kamer krijgen bij aankomst. Een exclusief 4 gangen diner wordt elke woensdag georganiseerd voor terugkerende gasten. En daar wordt bijgehouden hoeveel nachten elke gast heeft doorgebracht, om vervolgens cadeaus uit te reiken. Dit was de perfecte afdeling voor mijn scriptie, aangezien dat over terugkerende gasten gaat. Alhoewel ik niet veel tijd heb gekregen om aan mijn scriptie te werken, was het wel een erg leuke afdeling. Vooral de eerste week, aangezien dat de reünie week was. Dat wordt elk jaar georganiseerd, en dan zijn er ook een stuk of 60 terugkerende koppels aanwezig. Een evenement van 5 dagen, waarin de gast centraal staat. Er worden tours georganiseerd, spelletjes gedaan en gegeten. Op maandag hebben we onze t-shirts geverfd, dinsdag een boottour, woensdag een diner, donderdag een geschiedenis tour en vrijdag was het tijd voor de party cruise en een exclusief diner om de week af te sluiten. Verder heb ik in deze maand een goede start gemaakt met mijn scriptie, die ik hopelijk voor 1 juli af kan ronden. (ALLEMAAL DUIMEN, haha)

Intussen zijn er ook nog wat andere dingen gebeurd. Bijvoorbeeld op 21 februari hadden we een hele grote intern oriëntatie, waar je een goed beeld krijgt van Sandals, de regels de procedures etc. Normaal gesproken krijg je die in je eerste maand van je stage, maar ik was net te laat voor de een na laatste. Vandaar dat ik hem nu kreeg met de nieuwe groep interns. Erg lange dag, maar wel veel gelachen met alle interns van de 3 hotels in St Lucia. Vervolgens op 27 februari hebben mijn ouders een puppy gekregen, genaamd Nancy, weer een herdershond. Op 10 maart hebben we met alle interns een tour gedaan, wat erg gezellig was en zo konden we elkaar goed leren kennen. 13 maart was een mijlpaal, ik had namelijk nog 100 dagen te gaan. Verder op 28 maart was er de “Awards-Uitreiking”, voor ons hotel. Waar het personeelslid van het jaar gekozen werd, meest verbeterde personeelslid, manager van het jaar, supervisor van het jaar, meest milieuvriendelijk personeelslid van het jaar, afdeling van het jaar etc. Het is allemaal erg officieel en allemaal belangrijke mensen van Sandals komen daar op af. Hier moest ik optreden, samen met nog 3 anderen. Was wel weer erg leuk, aangezien ze hier helemaal niet veel van turnen afweten. Ook moest ik mijn kamer weer gaan delen, want Alina – mijn nieuwe kamergenoot uit Roemenie – kwam aan op 8 april 2013. 9 april was het weer eens tijd om naar de bioscoop te gaan. Ik ging samen met Lisa (Sales) en Chris (Maintenance) naar “Temptation”, een film die ze hier op het eiland geweldig vinden. De zaal was dan ook uitverkocht en het was weer een en al lachen gieren brullen. Op 12 april hebben we 1 van de leukste feestjes gehad, namelijk de poolparty. Ergens in de middle of nowhere, in een leeg huis met een zwembad. Erg gelachen om Jolize, die enorm hard onder uit gleed, maar zelfs erg hard erom moest lachen. Tot dat ze de volgende dag wakker werd met een blauwe kont. Verder had het hotel een boottour georganiseerd, die op 13 april werd gehouden. Ik ging met Lisa en haar vriendinnen (Immer & Wendy die ook bij het hotel werken). Ik was de enige blanke, wat al voor veel bekijks zorgt. Toen was er ook nog een danswedstrijd waarbij je €150 kon winnen, waar ik natuurlijk niet aan mee deed. Aangezien ik niet zo met mijn billen kan schudden als de mensen hier. Ze moesten dan ook de gekste dingen doen. De laatste opdracht was een handstand maken tegen een paal. Sommige mensen aan boord wisten dat ik dat kon, dus die sleepten me naar voren en drongen me om het te doen. Nou toen brak het lawaai los.”THE WHITE GIRL DID IT”. Iedereen springen en dansen, allemaal erg verrast dat ik dat kon. Dus toen vonden ze dat ik gewonnen had, maar aangezien ik niet alles kon kreeg ik de helft van het geld, wat toch weer mooi meegenomen was. Haha. Het was een gekke dag. Op 5 mei ben ik weer van afdeling veranderd, mijn laatste afdeling: “Weddings”. Om alles te leren met betrekken tot bruiloften, van de voorbereiding en het plannen tot het uitvoeren en opruimen van de bruiloft. Laatste gebeurtenis dat ik wil noemen, 13 mei 2013, de laatste dag van het Jazz Festival in St Lucia werd afgesloten met een concert van R Kelly. Het was zooo enorm druk, maar het was een erg leuke avond.

Met mijn gezondheid gaat het nog steeds niet op en top. Tijdens mijn periode in Sales moest ik soms buiten werken bij de Cabana’s. Dat zijn strandhutten die gasten kunnen huren. En wij werken dan zeg maar als persoonlijke butlers. Best leuk om af en toe uit het kantoor weg te zijn. Maar goed, dat leidde er toe dat we buiten waren in de brandende zon. Dus elke keer een beetje proberen te schuilen in de bosjes. Met als gevolg dat ik door een duizendpoot gebeten ben. Yep, auw. Enorm dik been en het jeukte ontiegelijk. Verder heb ik 2 ingegroeide teennagels, wat er toe heeft geleid dat ik 2 maanden op slippers heb gewerkt. En daar kwam een voetinfectie bij. Heb er twee foto’s van gepost, van het beginstadia. Alleen kijken als je maag het toestaat. Dat gaat tot op de dag van vandaag niet helemaal goed, aangezien het elke keer openspringt. In 1 maand tijd 3 antibiotica kuren gehad, dus dat leek me wel genoeg. De dokters hier kijken niet eens, ze geven alleen antibiotica. Ook moest ik een bloedtest en een lab test ondergaan. Nou na 3 keer prikken in mijn linker arm en 4 keer prikken in mijn rechterarm met een enorm dikke naald kregen ze eindelijk wat bloed uit mijn lichaam. Een regelrechte hel. Met als gevolg een enorm blauwe arm. En het resultaat was een 1 of ander virus in mijn bloed, maar ze waren daar niet geheel duidelijk over. Ik leef nog steeds, maar het wordt tijd dat ik naar huis kom, zodat ik me kan laten testen door mijn eigen dokter.

Papa & Mama hebben ook hun reis geboekt! Op 12 juni vertrekken ze uit Nederland, om vervolgens op 13 juni aan te komen op St Lucia, waar we een week met elkaar kunnen doorbrengen. Om daarna met zijn drieën terug te keren naar huis. Dus dit keer geen heftig afscheid, dit keer mag ik met ze mee. Terug naar Nederland, wat een fijn vooruitzicht!

Ik wil jullie nogmaals bedanken voor de steun die ik krijg van jullie. Ik waardeer het enorm dat jullie mij zo volgen en mijn verslagen blijven lezen, dat doet me erg goed. Nog maar een paar weekjes dan kom ik alweer richting Nederland. Ik begin jullie toch wel heel erg te missen!

Dikke knuffel,
Kelly